कोपरा

    एक कोपरा मनातला मी खोदत होतो
       मीच गाडले भरात ज्याला,शोधत होतो
                    चंद्र वाटतो जरी तुम्हाला लोभसवाणा
                     भोग त्यास जे कलाकलांचे,जाणत होतो
        मोकळेपणा घराघरांचा संपत आहे
        रोज आयत्या फुटाफुटांना मोजत होतो
                      लक्ष झोपड्या, हजार वस्त्या, किंमत मोठी
                       काल वादळासमोर मी ती मांडत होतो
       कोण आपले? मनात ठेवू, सावध राहू
       वेळ नेमकी अशीच मीही साधत होतो
                        प्रेम कोणत्या वयात होते सांगत नाही
                         प्रेम कोणत्या वयात कळले सांगत होतो 

नाते

       नाते किती जपावे
       नाते कसे जपावे
       व्हावे तसेच नाते
       लागू नये जपावे
             नाते कुठे असावे
             नाते कधी असावे
             वाटे हवेच नाते
             तेव्हा तिथे असावे
        नाते असे दिसावे
        नाते तसे दिसावे
        चर्चा कशास नाते
        नुसतेच ना दिसावे

वाटणी

                   वाटणी झाली तर ते पाप कसं
                   सुखानं वेगळं नांदणं शाप कसं
                   भिंती मनाच्या असतात
                   एकत्र असणं प्रेमाचं माप कसं

पुन्हा नव्याने

काळाचे संदर्भ बदलले पुन्हा नव्याने
आणि काहींना अवघडले पुन्हा नव्याने

खोटे नाही! मी घुटमळलो जरा जुन्याशी
आशेचे काही क्षण दिसले पुन्हा नव्याने

उंची माझी सोसत नव्हती तशी कुणाला
आभाळाशी हात मिळवले पुन्हा नव्याने

दुःखाच्या तक्क्यावर बसलो उजाडलेला
मायेने काळीज उघडले पुन्हा नव्याने

मातीच्या देहात उकिरडे नको फुलाया
मातीच्या गर्भात मिसळले पुन्हा नव्याने

पूर्वेच्या लालीवत दिसला प्रकाश जेव्हा
या रक्ताचे डाग पुसटले पुन्हा नव्याने

अर्थाने जो दार किलकिले स्वतःच केले
शब्दांचेही भान हरपले पुन्हा नव्याने

प्रेमाने हा खेळ निवडला जुनापुराणा
कोणाचे काळीज निवडले पुन्हा नव्याने?

एक

       

    एक अक्षर उमटावे अंतरीचे,
    एक शब्द पोचावा सार्थ,
    एक वाक्य यावे संवादी त्या ह्रदयाला,
    एक परिच्छेद व्हावा माणसांचे प्रश्न मांडणारा
    नेमका पण असोशीने,
    एक लेख साधावा सुबद्ध
    जो आधारभूत जाणीवांना

एक प्रकरण जुळून यावे साकल्याने नि सातत्याने प्रवाही
पण चिरंतन संकल्पनेचे,
एक ग्रंथ साधावा जीवनांना उजळून टाकणारा
काही काळ तरी
दुसरा सरस पण तीच शाश्वत मूल्ये सांगणारा येईतो

     मग माझ्या अस्तित्वाचा कुठलाही आग्रह न धरता
     निघून जाईन नि:शंक मनाने

ठेच

    जशी ठेच लागावी सारे पुढचे दिसूनही
      चुका टाळता आल्या कोठे मजला कळूनही?
 वसंतातल्या रंगानेही मजला विचारले
 तुला पाखरु वेडे कोणी दिसले चुकूनही?
      तुझ्यावाचुनी नंतर येथे घडले बरेचसे
      असे वाटते घडले नाही इतके घडूनही
"किती सांग आयुष्या,खेळू असला जुगार मी?"
तुझी नेहमी फत्ते माझे इतके पिसूनही
       तुला नेमके ऐकू येते हृदयातले कसे?
       तुला तेवढे सांगायाचे असते म्हणूनही
तुझे पांग फेडाया नाही जमले ,जमायचे
तुला बोल लावाया का मी धजतो अजूनही?
       तुझे मौन सख्खे सांभाळी घर आपुल्यापरी
       अता सौख्य येता जाताना दिसते कुठूनही

उषा

दवबिंदुंना चुंबुन घ्यावे
आज उषेला का वाटे?
तिच्यासारख्या रूपमतीला
साजेसे कोणी भेटे?
          प्रीतीची पाऊले लगोलग
          पडावयाची ठरलेली
          सकाळ वेळा टळली तरीही
          त्याच्यातच रमलेली
विस्मय करिती लोक
भूवरी पक्षी गडबडले
म्हणती सारे अजूनही
कसे नाही उजाडले?

ओझे

        
         ओझे मणामणाचे वाहीत चाललो मी
         मी सभ्य हे जगाला सांगीत चाललो मी
                   माझ्या भलेपणाची शंका कुणा कशाला
                   त्यांच्या पुढेच माथा टेकीत चाललो मी
         माझे असे स्वतःचे थोडे असेल काही
         त्यांना खुशाल संधी ठेवीत चाललो मी
                    त्यांचा विचार केला त्यांच्या सवेच मीही
                    बाजूस प्रश्न माझे टाकीत चाललो मी
          माझ्या पराभवाला मिरवीन यापुढेही
          विजयात तथ्य नाही मानीत चाललो मी

जगणं कसली बोडक्याची कला?

                   जगणं कसली बोडक्याची कला?
                   उठाठेव नुसती च्यायला!
         जगायचं तर जगू द्यावं
         मरायचं तर मरू द्यावं
         एवढं साधं सोपं वाटलं
         म्हणून तर सर्व थाटलं
    इथंच झालं की हो नेमकं फसायला...
                   मी काही ठरवत गेलो
                   नेमानं हरवत गेलो
                   ठरवलं ते कुठे गेलं?
                   हरवलं? की कुणी नेलं?
              जमलं कुठं कसं कधी काही करायला...
         कुणापाशी वेळ नाही
         वेळ देणं खेळ नाही
         जो तो हेच सांगतो
         काही करतो वेळ पाळतो
    हवं असतं एका वेळी सगळं ओढायला...
                    यश माझे शोधू नका
                    तेवढ्यासाठी अडू नका
                    या खुशाल भेटा मला
                    चार गोष्टी करू चला
              जीवनाचा अर्थ-बिर्थ आत्ताच नको कळायला...

निरगाठी

                   

       जातो मी माघारी
       घर नाही साजेसे
       अंदाज कशाला
       प्रेमाचा अदमासे?
  पात्याच्या भाजीचा
  दरवळ येईना
  भग्न तुळशीचा
  कंठ दाटवेना
        फिक्या रांगोळीचे
        विस्कटते रंग
        घायाळ पावले
        लक्षुमी अपंग
  दुधाची चरवी
  घट्ट झाकणाची
  कपिलेची माया
  आटली सायीची
        कैवार कोणाचा
        घेऊ माझ्यासाठी?
        आतून पोकळ
        सुटत्या निरगाठी

रती

       

             तुझ्या बाहूंत प्रत्येक वेळी रती नसते
             सीता,मंदोदरीही असते
             तुझ्या लक्षात असतो फक्त मदन...
             नीरांजन लागावं अशी अपेक्षा जेव्हा
             सामना धगधगत्या  ज्वाळांशी ...
             समर्पणाचा हाही अर्थ असतो हे कधी उमगेल तुला?
          अस्तित्वच पणाला लागतं तेव्हा
          गिळंकृत करायला आपलंच कुणी असावं
          असं आणि इतकं हताश व्हायला होतं
                           ... मग तूच तारणहार वगैरे,
              यातून सुटका नाही...
              असलीच तर हवी असंही नाही

कविता माझी

  
              
                     कविता माझी..
                     शतावधानी, मलाच देते पुन्हा पुन्हा
                     नित नव्या जाणीवा
                     भोगते किती स्वतः बिचारी,
                     माझ्यासाठी खेळ हा नवा
             कविता माझी...
             अवचित होते, शरीराचा एखादा अवयव
             ठसठसणारा,
             परी वाहतो सुख पांघरता उरी अनामिक
             झुळझुळ वारा
                      कविता माझी...
                      कधीच नसते बग्गीमधली तोरा
                      दाखवणारी राणी,
                      मातीच्या हातांनी तिचिया गढूळ
                      अळवावरले पाणी
              कविता माझी,
              नव्हती, नाही गुलाम खोट्या शब्दांसाठी
              कोणाचीही,
              निघून जाते एकटीच ती कळू न देता
              शाईलाही
    

एक

               एक

    एक अक्षर उमटावे अंतरीचे,
    एक शब्द पोचावा सार्थ,
    एक वाक्य यावे संवादी त्या ह्रदयाला,
    एक परिच्छेद व्हावा माणसांचे प्रश्न मांडणारा
    नेमका पण असोशीने,
    एक लेख साधावा सुबद्ध
    जो आधारभूत जाणीवांना

एक प्रकरण जुळून यावे साकल्याने नि सातत्याने प्रवाही
पण चिरंतन संकल्पनेचे,
एक ग्रंथ साधावा जीवनांना उजळून टाकणारा
काही काळ तरी
दुसरा सरस पण तीच शाश्वत मूल्ये सांगणारा येईतो

     मग माझ्या अस्तित्वाचा कुठलाही आग्रह न धरता
     निघून जाईन नि:शंक मनाने